Μιλώντας ανοιχτά: το ταξίδι πίσω στον αυθεντικό εαυτό

Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου: να μιλάω πιο ανοιχτά. Να μην κρύβομαι. Οπότε, να ’μαι.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα ταυτιστείτε. Ίσως κάποιοι να νιώσετε αμηχανία – κι αυτό είναι απολύτως εντάξει. Γιατί, ό,τι κι αν σας προκαλέσει αυτό το κείμενο, είναι γεμάτο αλήθειες. Είναι σκέψεις που κουβαλούν συναισθήματα. Και είμαι βέβαιη πως πολλοί τα έχετε ζήσει – ίσως και σιωπηλά.

Πολλοί από εμάς προσπαθούμε απλώς να κρατηθούμε στην επιφάνεια. Ανάμεσα στην καθημερινότητα και την ανάγκη για νόημα, ισορροπούμε. Στεκόμαστε. Παλεύουμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα στον θόρυβο.

Για μένα, το φαγητό υπήρξε για χρόνια ο δικός μου τρόπος διαχείρισης των συναισθημάτων μου. Άλλοτε με στέρηση. Άλλοτε με υπερβολή. Ήταν μια μορφή ελέγχου. Ένα προσωρινό καταφύγιο. Και κάποια στιγμή, αναρωτήθηκα:

Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;

Η απάντηση δεν ήταν εύκολη. Ούτε άμεση. Αλλά όταν ήρθε, ήταν αποκαλυπτική:
Το φαγητό δεν ήταν το πρόβλημα. Ήταν το σύμπτωμα.
Το πραγματικό ερώτημα ήταν: ποια είμαι εγώ πίσω απ’ όλα αυτά;

Κάπως έτσι ξεκίνησε το πιο ουσιαστικό ταξίδι της ζωής μου – το ταξίδι προς τον εαυτό μου.
Όχι την Άντρεα που έβλεπαν οι άλλοι. Όχι εκείνη που διαμορφώθηκε από προσδοκίες, "πρέπει", πεποιθήσεις και συγκρίσεις.

Αλλά την Άντρεα πίσω από όλα αυτά. Την αυθεντική. Την παιδική. Την ελεύθερη.

Ποιο παιδί ήμουν; Τι με έκανε να γελώ με την ψυχή μου; Τι λάτρευα να κάνω χωρίς να σκέφτομαι αν “είναι σωστό” ή “αρκετό”;
Εκεί ξεκίνησε η επανασύνδεση.
Η επιστροφή στις ρίζες.
Η αναγνώριση.
Η αποδοχή.

Το ταξίδι προς τον αυθεντικό εαυτό δεν είναι εύκολο. Είναι μακρύ. Άλλοτε φωτεινό, άλλοτε επώδυνο. Αλλά έχει νόημα. Και το πρώτο του βήμα είναι η αποδοχή. Όχι η αποδοχή που περιμένουμε απ’ τους άλλους – αλλά η πιο βαθιά και συχνά πιο δύσκολη: η αποδοχή του εαυτού μας.

Η αγάπη προς τον εαυτό δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το πιο ουσιαστικό καύσιμο για να συνεχίσουμε. Να ζήσουμε. Αληθινά. Για εμάς.